Labradory to psy lubiące jeść, ale mutacja genetyczna wykryta u niektórych ze szczeniąt powoduje, że mają one nie tylko nienasycony apetyt, ale i obniżony metabolizm, co może prowadzić do otyłości. Naukowcy z University of Cambridge wykazali, że ten “podwójny efekt” dotyczy genu POCM, który odgrywa rolę w odczuwaniu sytości, ostrzegając mózg o głodzie.
Czytaj też: Nasze psy będą żyć dłużej. Ten lek zdziała cuda
Badania opublikowane w czasopiśmie Science Advances, że ta anomalia genetyczna dotyka 25 proc. labradorów i aż 66 proc. psów rasy flat coated retriever. Zwierzęta te czują się głodne nawet wtedy, gdy mają pełne żołądki, dlatego muszą być rygorystycznie karmione i biegać więcej, niż inne rasy psów.
Labradory z mutacją POMC są obciążone ryzykiem otyłości
Nowe badanie pokazuje, jak mutacja genetyczna zmienia sposób, w jaki labradory i flat coated retrievery zachowują się w stosunku do jedzenia. Chociaż nie muszą jeść więcej, aby poczuć sytość, odczuwają większy głód między posiłkami. Co więcej, psy z mutacją POMC zużywają w spoczynku ok. 25 proc. mniej energii niż zwierzęta bez tej mutacji, co oznacza, że nie potrzebują tak dużej ilości kalorii, aby utrzymać prawidłową masę ciała.
Czytaj też: Bardziej troszczymy się o psy czy koty? Odpowiedź może zaskoczyć
Dr Eleanor Raffan z University of Cambridge mówi:
Wszyscy właściciele psów rasy labrador retriever i flat coated retriever muszą zwracać uwagę na to, czym karmią swoje pupile, które ciągle chcą jeść. To ważne, aby utrzymać u nich prawidłową masę ciała. Ale psy z tą mutacją genetyczną spotykają się z podwójną tragedią: nie tylko chcą jeść więcej, ale także potrzebują mniej kalorii, ponieważ nie spalają ich tak szybko.
W badaniu przeanalizowano 87 dorosłych labrador retrieverów, które albo miały prawidłową wagę, albo miały lekką nadwagę. Naukowcy karmili każdego psa puszką jedzenia co 20 minut, aż do osiągnięcia ich sytości. Jak wynika z oświadczenia, wszystkie psy “zjadły ogromne ilości jedzenia”, ale te z mutacją POMC zjadały tę samą ilość, co te bez tej mutacji, co pokazuje, że wszystkie czuły się syte przy podobnej ilości pokarmu.
Pewnego dnia badacze przeprowadzili tzw. test kiełbasy w pudełku. Trzy godziny po nakarmieniu psów podstawowym śniadaniem skusiły je mięsistym smakołykiem umieszczonym w przezroczystym plastikowym pudełku z częściowo rozciętą pokrywką, tak aby psy mogły powąchać smakołyk, ale nie miały do niego dostępu.
Psy z mutacją POMC próbowały znacznie mocniej złapać kiełbasę w porównaniu z psami bez niej, co wskazuje, że były bardziej zmotywowane do chwytania przekąski ze względu na większy głód. Po teście zwierzęta spały w komorach, w których mierzono wydychane przez nie gazy, co stanowiło przybliżoną miarę ich aktywności metabolicznej. Okazało się, że w spoczynku psy z mutacją POMC spalały około 25 proc. mniej kalorii niż zdrowe.
Dr Eleanor Raffan dodaje:
Ludzie często są niegrzeczni wobec właścicieli grubych psów, obwiniając ich za niewłaściwe przestrzeganie diety i ćwiczeń fizycznych. Pokazaliśmy jednak, że labradory z tą mutacją genetyczną cały czas szukają pożywienia, próbując zwiększyć spożycie energii. Bardzo trudno jest utrzymać szczupłą sylwetkę tych psów, ale jest to możliwe.
Właściciele mogą odwrócić uwagę swoich labradorów od ciągłego głodu, rozkładając każdą dzienną porcję pożywienia, np. rozrzucając jedzenie po ogrodzie, dzięki czemu znalezienie przekąsek zajmuje zwierzęciu więcej czasu.
Gen POMC i szlak mózgowy, na który wpływa, są podobne u psów i ludzi. Nowe odkrycia są spójne z doniesieniami o skrajnym głodzie u ludzi z mutacjami POMC, którzy mają tendencję do otyłości w młodym wieku.